Tank Trail Race 2013 - Ο βασιλιάς της σκόνης!
Συντάχθηκε απο τον/την george alexiou Σάββατο, 14 Σεπτέμβριος 2013 13:00
Όσο και να μην θέλω να γίνομαι γραφικός πραγματικά νομίζω ότι δεν μπορώ να το αποφύγω. Εντάξει το παιδί το έχει πάει σε άλλο level.Ο Κώστας Ανδριώτης δεν έχει αντίπαλο και πλέον μπορούμε να πούμε με πάσα βεβαιότητα. Αργότερα όμως αυτά.Πάμε λίγο στα του μονοπατιού...
Για δεύτερη συνεχή χρονιά η Κύμη μας φιλοξένησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ο Ανδρέας Τράκος, ο Γιώργος Γεωργούδης, ο Βελισσάριος Εμμανωλίδης και τα υπόλοιπα παιδιά του Tank Trail απέδειξαν πως πρέπει να λειτουργεί μια διοργάνωση, χωρίς βέβαια να υπονοώ κάτι για τις οργανώσεις των προηγούμενων αγώνων. (Εντάξει δεν μετράει το φιάσκο του Καρπενησίου, ούτε να ασχολούμαστε με αυτό δεν χρειάζεται)
Το μονοπάτι ήταν σε εξαιρετική κατάσταση παρά την πρωτοφανή ξηρασία για Ευβοιωτική ορεινή περιοχή και αυτό βοήθησε τους πάντες να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό, ασχέτως αν και μέχρι σήμερα προσπαθούμε να καθαριστούμε από την σκόνη.
Οι περισσότεροι φαντάζομαι έχετε μια εικόνα του Tank trail από τον περσινό αγώνα. Αυτό που μάλλον δεν γνωρίζεται όσοι δεν βρεθήκατε στην Κύμη είναι το καινούργιο κομμάτι του μονοπατιού που πραγματικά είναι φωτιά και πιστεύω πως αξίζει να αφιερωθούν για αυτό μερικές αράδες.
Περνώντας huuuge road gap που κάθε φορά πριν το επιχειρήσεις αισθάνεσαι και ένα "γλουπ" στο λαρύγγι σου, φτάνεις στο τραπέζι που από μέσα σου λες "κάνε μας την χάρη ρε" (αν και για εμένα είναι πολύ πιο ύπουλο απ' ότι φαίνεται) και τσουπ...αντί για ευθεία που πηγαίναμε μέχρι πέρσι, ένα γιγάντιο δεξί berm εμφανίζεται οδηγώντας σε , σε ένα μίνι αλματάκι. Κάπου εκεί νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο εξωτερικό καθώς το να περνάμε σημεία με περίπου πέντε μέτρα πλάτος δεν το συναντάμε και συχνά στην χώρα μας. Σε αυτή την λεωφόρο της Κύμης λίγα μέτρα παραπέρα περνάμε με τα όλα ένα speedjump και καταλήγουμε στο πιο γρήγορο κομμάτι της πίστας το οποίο περιλαμβάνει υπέροχες ξύλινες κατασκευές σε off camper σημεία, απαιτητικά ντροπάκια ή σκαλοπάτια (όπως τα βλέπει κανείς) και την πολύ ωραία, και τεράστια κλίση που καταλήγει στον χωματόδρομο. Τα υπόλοιπα τα γνωρίζετε...
( Σε αυτό το σημείο βέβαια πρέπει να τονίσω το ότι το road gap και το τραπέζι αφαιρέθηκαν από την διαδρομή του αγώνα για λόγους ασφαλείας. Μια κίνηση των διοργανωτών που μπορεί τους περισσότερους από εμάς να μας στεναχώρησε αλλά ήταν η σωστότερη και καλύτερη απόφαση, καθώς οι δυνατοί άνεμοι κάνανε αυτά τα δυο άλματα πραγματικά επικίνδυνα)
Χαμός και φέτος έγινε και στο κομμάτι του τερματισμού. Δεν ονομάστηκε τυχαία φίλοι μου θάνατος. Είναι θάνατος όνομα και πράγμα. Μετρημένοι στα δάχτυλα πρέπει να είναι οι αθλητές που δεν είχαν καμία πτώση στο συγκεκριμένο σημείο όλο το τριήμερο, κάτι που στα μάτια μου φαίνεται απολύτως λογικό καθώς η μεγάλη κλίση και η καλοκαιρινή πούδρα συντέλεσαν στο να γίνει ο θάνατος, Θ-Α-Ν-Α-Τ-Ο-Σ.
Για να γυρίσουμε και στα αποτελέσματα, θάνατος όνομα και πράγμα ήταν και ο Κωνσταντίνος Ανδριώτης ο οποίος οδήγησε μανιακά το Norco του ρίχνοντας στον "αρνούμαι να μην είμαι στον βάθρο" Γιάννη Ιωάννου εφτά ολόκληρα δευτερόλεπτα. Ο Ιωάννου μετά από μια πολύ γερή πτώση στα προκριματικά (η οποία μάλλον πόνεσε περισσότερο το καινούργιο του Santa cruz παρά τον ίδιο) οδήγησε άρτια και με λυσσασμένο πετάλι το μαύρο του scalp φέρνοντας τον στην δεύτερη θέση. Ευχάριστη έκπληξη ήταν το rise of Marcos Burnias. Πριν μερικά χρόνια θα θεωρείτο υπερβολή να λέμε κάτι τέτοιο αλλά τα τελευταία αποτελέσματα του Μάρκου έδειχναν να τρέχει με ένα άγχος και ένα πρέπει.Το ξεπέρασε και με μια ταχύτατη κατάβαση, μισό δευτερόλεπτο πίσω από τον Γιάννη Ιωάννου ανέβηκε στο τρίτο σκαλί του βάθρου. Ελπίζουμε να συνεχίσει έτσι γιατί από μόνος του όταν είναι δυνατός ανεβάζει ακόμα περισσότερο τον ανταγωνισμό.
Τέταρτος και για πρώτη φορά εκτός του εφετινού βάθρου ήταν ο Δημήτρης Οικονόμου ο οποίος παρά την απουσία του από το πόντιουμ κρατάει γερά την δεύτερη θέση στην κατάταξη του πανελληνίου κυπέλλου.
Στην Πέμπτη θέση βρέθηκε ο πιο βελτιωμένος αναβάτης της τελευταίας χρονιάς. Ο Άρης Χατζηγεωργίου οδήγησε για ακόμα μια φορά επιθετικότατα και δείχνει ότι το βάθρο που τόσο πολύ ποθεί βρίσκεται κοντά του. Την εξάδα συμπλήρωσε ο Γιάννης Κορφιάτης ο οποίος έκανε μια πολύ καλή εμφάνιση δείχνοντας πρώτον...ότι επιστρέφει στα στάνταρ που όλοι τον θέλουμε και τον έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια και δεύτερον ότι του πάει η Κύμη (τρίτος πέρσι).
Στους junior ο Νίκος Βασιλακάκος φυσούσε και ξεφυσούσε καθώς ανέβαινε για το run του αλλά μετά από πολύ καιρό ξεπέρασε το άγχος του και κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πρώτο σκαλί του βάθρου. Στη δεύτερη θέση βρέθηκε ο Γερμανός Nicolas Eckert ο οποίος οδήγησε εξαιρετικά παρά το γεγονός ότι δεν έχει αγωνιστεί ποτέ του σε τόσο στεγνό τερέν ενώ την τρίτη θέση κατέλαβε ο αλματάκιας Πέτρος Ατσαλής. Στην τέταρτη Θέση βρέθηκε ο αγωνιζόμενος με το προεδρικό Commencal (Χορηγία του Τεο) Μάνος Σακλάς, ενώ την πεντάδα συμπλήρωσε ο Ιάκωβος Μηλιαράκης.
Στους Master είχαμε άρωμα Αγγλίας. Ο σούπερ προπονημένος, μεστός και ταχύτατος Noel Camateras έσπασε τα χρονόμετρα ανεβαίνοντας για πρώτη φορά στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Τρία περίπου δευτερόλεπτα πίσω του βρέθηκε ο (επίσης δεν κατεβαίνω από το βάθρο) Ερνέστος Σακελαράκης ενώ την τριάδα συμπλήρωσε ο Σπύρος Σαρτζετάκης (aka, Frantic).
Για πρώτη φορά σε εφετινή διοργάνωση δεν συμπληρώθηκε η κατηγορία veteran έτσι ο Φώτης Σκαρής δεν κατάφερε να πάρει μια ακόμα εύκολη νίκη κάτι που σε καμία περίπτωση δεν τον ενόχλησε καθώς με τον χρόνο του απέδειξε πως παρά τα 45 του χρόνια και τον σοβαρό του τραυματισμό στα Ιωάννινα υπάρχουν πολλοί αναβάτες με τα μισά του χρόνια που δεν μπορούν να τον περάσουν. Αυτό βέβαια δεν τον εμπόδισε από το βρεθεί στην Πέμπτη θέση της κατηγορίας Master πίσω από τον mama mia Alesio Toninelli ο οποίος μας χάρισε άφθονο γέλιο όταν στην προκριματική του κατάβαση έφτασε στον θάνατο τον φίλο του και ''συμπαίκτη" του Δημήτρη Καρπούζο με αποτέλεσμα μια άκρως θεαματική πτώση και των δυο.
Η μόνη μας γυναικεία συμμετοχή μας ήρθε και αυτή από την Γερμανία. Η Rabea Boch αγωνίστηκε θαρραλέα στα προκριματικά αλλά στον τελικό δεν μπόρεσα να συμμετάσχει μετά από μια πτώση. Ο φωτογραφικός φακός έπιασε την Rabea και τον Nicolas σε τρυφερές στιγμές, όλο το ρεπορτάζ από το καυτό τουςΣαββατοκύριακο μπορείτε να το διαβάσετε στην espresso που κυκλοφορεί.
Για ακόμα μια φορά το (δεν χορταίνω να το βλέπω) Land Rover της Red Bull ήταν μαζί μας, αν και κάνανε μερικές εκπτώσεις στα κορίτσια...
Μαζί μας ήταν όπως και σε κάθε αγώνα ο Knowleghe Βασίλης Μητρόπουλος που βοήθησε όσους τον χρειάστηκαν για επιδιορθώσεις της τελευταίας στιγμής όπως επίσης και ο Σίμος Εφραιμιάδης τον οποίο είχαμε να δούμε πολύ καιρό σε αγώνα και βοήθησε και αυτός από μεριάς του όποιον τον χρειάστηκε.
Πάμε σε κάτι άλλο...
Εάν τα 25 ευρώ για την συμμετοχή μας έγιναν και επίσημα ταρίφα χαλάλι τους για αγώνες σαν και αυτόν. Με red bull να ρέει άφθονο, παγωμένα νεράκια, σάντουιτς και υπέροχα αναμνηστικά t-shirts για όλους ας είναι. Τα δώρα για τους αναβάτες της πρώτης δεκάδας στην elite, και την τριάδα των υπόλοιπων κατηγοριών ήταν πραγματικά απίστευτα. Μεγάλα κύπελλα και φοβερά ξύλινα αναμνηστικά με αποτύπωμα το σήμα του Tank Trail Crew καμμένα με καμινέτο είχαν την χαρά και την τιμή να παραλάβουν οι γρήγοροι της ημέρας. Επίσης οι πρώτοι 20 γενικής μπήκαν σε μια κλήρωση για περισσότερα από 10 δώρα μεγάλης αξίας, προσφορά από bikeshops όλης της Ελλάδας.
(Ίσως βέβαια η κλήρωση θα έπρεπε να γίνει για όλους τους αναβάτες καθώς μιλάμε για τύχη και όχι αξία, αλλά αυτή είναι η δική μου άποψη)
Δυστυχώς για άλλον έναν αγώνα δεν έλειψαν κάποιοι τραυματισμοί. Άλλοι σοβαροί, άλλοι λιγότερο. Σκασμένος ο Αντρέας Τράκος έτρεχε από εδώ και από εκεί για να περιποιηθεί και να προσκομίσει προς το τοπικό νοσοκομείο (;;;) όλους τους τραυματίες και σίγουρα έχασε μερικά χρόνια από την ζωή του.
Επίσης νιώθω την ανάγκη να τον ευχαριστήσω και εγώ προσωπικά για την βοήθεια που μου πρόσφερε. Χωρίς αυτόν μάλλον θα άραζα ακόμα στο υδραγωγείο με τον ένα ώμο να έχει πάει περίπατο.Ο Αντρέας κράτησε και την ψυχραιμία του όταν άκουσε μερικές εξυπνάδες από ανθρώπους που απλά τους αρέσει να γκρινιάζουν χωρίς να θέλουν να βοηθήσουν και στο τέλος πήρε από όλους μας τα εύσημα για ακόμα έναν εκπληκτικό αγώνα.
Είναι απορίας άξιο βέβαιο το γιατί οι συμμετοχές περιορίστηκαν σε τόσο μικρό αριθμό. (67 συμμετοχές, 60 περίπου έτρεξαν)Το μονοπάτι ήταν φοβερό, όπως και το μέρος. Το καλοκαιρινό feeling ίσως επηρέασε αρκετούς, Τα μεγάλα άλματα και οι κλήσεις κάποιους άλλους ,αλλά τελικά η πιο λογική εξήγηση πρέπει να είναι ότι τα φάγατε τα λεφτάκια σας στα νησιά ε;... δεν εξηγείται αλλιώς. Εσείς χάσατε να ξέρετε...
Επόμενος σταθμός μας τα Καλάβρυτα, ένα μονοπάτι που πέρσι άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και απ' ότι ακούμε έχει πέσει πολύ δουλεία για να είναι φέτος ακόμα καλύτερο απ' ότι την περασμένη χρονιά. Γιάννη Μαρίνο ετοιμάσου...Ερχόμαστε
Keep riding Fellas :-)
για να δείτε τα προκριματικά πατήστε
εδώ58.94 KB