Μια μέρα γεμάτη πρωτιές για τη Νότια Αφρική. Πρώτος αγώνας παγκοσμίου κυπέλου Mountain Bike στη τελευταία δεκαετία, πρώτος αγώνας 4X, και πρώτος ο τοπικός ήρωας Greg Minnaar, που έδωσε στο μεγάλο πλήθος έναν λόγο παραπάνω για να ζητωκραυγάζει!

Ξεκινώντας πριν τον τελευταίο, έκανε ένα φοβερό run και πήρε το προβάδισμα κατά 5 δευτερόλεπτα, έχοντας μείνει μόνο ο Mick Hannah για να τρέξει μιας και ήταν και ο πιο γρήγορος στα προκριματικά του αγώνα. Το πλήθος που είχε μαζευτεί στο Pietermaritzburg, Νότια Αφρική, ήταν πραγματικά έξαλλο. Και σχεδόν 4 λεπτά αργότερα, όταν ο Hannah διέσχισε τη γραμμή του τερματισμού περνώντας στη 2η θέση, οι οπαδοί γέμισαν την περιοχή του τερματισμού περικυκλώνοντας τον Minnaar.

Η κατάβαση του Minnaar ήταν απλά το αποκορύφομα σε μία φοβερή μέρα αγώνα. Για τις κυρίες, η μέρα είχε κυριαρχηθεί από την Tracy Moseley της καινούριας ομάδας της Trek “Trek World Racing Team”. Κατά τη διάρκεια των προκριματικών, δεν είχε μόνο συνθλίψει το πεδίο των γυναικών, αλλά εκφόβισε και τους υπόλοιπους riders, κάνοντας τον καλύτερο χρόνο κατά 9 δευτερόλεπτα. Συνέχισε την κυριαρχία της και τη Κυριακή, νικώντας κατά 5,5” την 2η νικήτρια Emmeline Ragot. «Ήμουν λίγο νευρική πριν την εκκίνηση», είπε μετά τον αγώνα, «αλλά μόλις βρέθηκα στη πίστα, πάτησα καλά και απλά προσπάθησα να πιέσω όσο πιο σκληρά μπορούσα. Έτρεχα σχεδόν χωρίς κανένα λάθος,  έκανα όμως ένα στο double στο κάτω μέρος της πίστας και είπα ‘Oh shit’ στον εαυτό μου, αλλά κατάφερα να το κρατήσω και τελικά να πάρω τη νίκη»
Η Sabrina Jonnier καλυτέρεψε τη θέση της στα προκριματικά (8η) κατά πέντε θέσεις και κατάφερε να πάρει την 3η θέση. Η Fionn Griffiths και η Claire Buchar πήραν τις υπόλοιπες δύο θέσεις του podium.

Μόλις τελείωσαν οι γυναίκες, οι άντρες κατευθύνθηκαν προς τη πίστα του Pietermaritzburgh, και ο τοπικός Greg Minnaar έπρεπε να αποδείξει κάτι. Είχε σοκαριστεί απ’τη κατάβαση του Mick Hannah στα προκριματικά, που ήταν κατά 2,5” γρηγορότερός του. Παρ’ όλα αυτά, ο Minnaar, δεν ενέδωσε στην πίεση για να κερδίσει στη διαδρομή του. «Αν μη τι άλλο», είπε μετά τον αγώνα, «πήρε τη πίεση από πάνω μου και απλά μου επέτρεψε να εστιάσω στο riding του αγώνα μου».

Η πίστα από μόνη της ήταν λίγο βάρβαρη. Η αρχή της ήταν ενδιαφέρον και αρκετά τεχνική ώστε να απαιτεί την πλήρη προσοχή των riders. Ο Filip Polc έπεσε και έχασε το ποδήλατό του, ένα λάθος που του κόστισε ίσως μια θέση στο βάθρο. Ο Chris Kovaric επίσης έπεσε όταν προσπάθησε να περάσει έναν περίεργο βράχο γνωστό ως “backside of the moon” και τον έφερε στη θέση DFL.

Μετά από το πρώτο, δύσκολο και τεχνικό κομμάτι, η πίστα ήθελε φουλ πετάλι και ήταν μια δοκιμασία για την φυσική κατάσταση και αντοχή των αθλητών. Πολλοί από αυτούς ήταν τόσο κουρασμένοι από την όλη προσπάθεια, που σχεδόν ξέρασαν στο τέλος του αγώνα, κάτι όχι και τόσο ευχάριστο με full-face κράνος! 

«Ήμουν τόσο εξουθενομένος μόλις διέσχισα τη γραμμή, που σχεδόν δε θα μπορούσα ούτε να σταθώ χωρίς το ποδήλατο μου. Τα έδωσα όλα», είπε ο Minnaar. Αυτή η προσπάθειά του είχε ως αποτέλεσμα τον χρόνο 3:43.44, εφτά ολόκληρα δευτερόλεπτα γρηγορότερος από τον προκριματικό του. Μόνο ο Mick είχε μείνει στη πίστα και τα μάτια όλων ήταν πάνω στο χρονόμετρο. Στο πρώτο χρονόμετρο ο Mick ήταν 9” πίσω, στο δεύτερο ήταν μόλις 2” πίσω και τελικά τερμάτισε :02.25 δευτερόλεπτα πίσω απ’ τον Minnaar. Αν και δεν ήταν αρκετά γρήγορος για τη νίκη, ήταν μια δήλωση ότι ο “Sick” Mick επέστρεψε.

«Είχα ένα καθαρό run», είπε ο Hannah. «Δε θα μπορούσα να έχω οδηγήσει γρηγορότερα. Εννοώ πως ο χρόνος μου ήταν 3” πιο γρήγορος απ’ τον προκριματικό. Ο Greg κέρδισε αυτόν τον αγώνα δίκαια και τίμια».

Ο Steve Peat τερμάτισε στη Τρίτη θέση με χρόνο 3:49.25. Ο Sam Hill έκανε ένα καταπληκτικό run, θεωρώντας πως η πίστα δε ταιριάζει με τις τεχνικές ικανότητές του και τερμάτισε 4ος με χρόνο 3:50.18. Και ο παγκόσμιος πρωταθλητής Gee Atherton κατέλαβε τη τελευταία θέση του βάθρου με χρόνο 3:52.01.

Όσο για το 4X, η πίστα μόλις(!!) 850 μέτρων, είναι η μεγαλύτερη που υπάρχει στο παγκόμιο κύπελο και δοκίμαζε και αυτή την αντοχή των αθλητών. Είχε όμως αρκετά τεχνικά σημεία και πολλά από αυτά αρκετά δύσκολα, πράγμα που δυσκόλευε ιδιαίτερα τα καθαρά προσπεράσματα. Η πρώτη ευθεία ήταν πολύ μικρή και η πρώτη στροφή πλησίαζε σε πολύ μικρό χρόνο με αποτέλεσμα σε πολλές τετράδες να τερματίζουν μόνο δύο, ενώ οι άλλοι δύο είχαν κολήσει στη πρώτη στροφή, πράγμα όχι και τόσο ευχάριστο για τον κόσμο. Ακόμα και όταν όλοι τερμάτιζαν, η απόσταση ήταν τόσο μεγάλη που συνήθως είχαν αρκετά μεγάλη διαφορά μεταξύ τους και το θέαμα ήταν μειωμένο σε σχέση με άλλες πίστες.