Επόμενο πλάνο είναι αναβάτες να τρέχουν προς τα ποδήλατα τους και να ξεκινάν σαν χιονοστιβάδα από το βουνό. Μπορεί οι αγώνες μαζικής εκκίνησης να μοιάζουν επικίνδυνοι για όποιον δε συμμετέχει ωστόσο όντας μέσα σε αυτό το πολύχρωμο πλήθος αναβατών επικρατούν άλλα συναισθήματα και σίγουρα όχι ο φόβος! Η αδρεναλίνη εκτοξεύεται στα ύψη και ο ανταγωνισμός δεν είναι μόνο με το χρονόμετρο, είναι πιο άμεσος και ζωντανός. Η πίεση από αυτούς που προηγούνται και αυτούς που ακολουθούν είναι μεγάλη και τα όρια του καθενός διευρύνονται.
Το 2005 βρέθηκα στο Alp D'Huez στις Γαλλικές Άλπεις ... τυχαία ... κάνοντας μια καλή γύρα της Ευρώπης πάνω σε μια vespa 200 κυβικών. Φτάνοντας εκεί είδα πολλούς ποδηλάτες να περιμένουν το lift. Είχα μια σχετική εμπειρία στο mountain bike αλλά κυρίως σε χωματόδρομους και μονοπάτια που πιο πολύ περπατούσα επειδή ήταν σχεδόν πάντα κλεισμένα από βλάστηση και σε κακή κατάσταση . Είχα αφήσει πίσω μου στην Ελλάδα ένα Kona Dawg με διαδρομή ανάρτησης 130 mm (εκείνη την εποχή σε όποιον άρεσαν τα μονοπάτια ήταν μονόδρομος η Kona στην Ελλάδα) αλλά ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι μπορώ να πάω με ποδήλατο σε «αληθινό» βουνό. Πήρα κι εγώ το lift και καθώς ανέβαινα έβλεπα τα καλοφτιαγμένα μονοπάτια να είναι γεμάτα με ποδήλατα. Εκείνη τη στιγμή πήρα την απόφαση: «αυτό θα κάνω στη ζωή μου». Με ποιο τρόπο, σε τι επίπεδο και για πιο λόγο δεν αναρωτήθηκα ποτέ. Πήρα το lift που κατέβαινε και πήγα να νοικιάσω ένα ποδήλατο και να δηλώσω συμμετοχή. Δεν είχα πιστωτική κάρτα για εγγύηση, έτσι πρότεινα να αφήσω τη vespa μου και όλα τα πράγματα μου. Ο τύπος στο κατάστημα ενοικιάσεων δέχθηκε και με βοήθησε να δηλώσω συμμετοχή. Ήμουν έτοιμος για τα δοκιμαστικά. Τη μέρα του αγώνα τα πήγα περίφημα για τα δικά μου δεδομένα (=κανένα δεδομένο), έμεινα λίγο έξω από το μπούγιο κι έφτασα κάτω ζωντανός σε ένα κομμάτι. Την επόμενη μέρα ήμουν πολύ πιασμένος αλλά συνέχισα το ταξίδι που μου είχε προσφέρει τη μεγαλύτερη απόφαση της μέχρι τώρα ζωής μου.
Ο αγώνας Megavalanche ξεκίνησε το 1995 και παραμένει ίσως ο πιο δημοφιλής αγώνας συγκεντρώνοντας πάνω από 4000 αναβάτες κάθε χρόνο. Γίνεται ανελλιπώς κάθε Ιούλιο και ξεκινάει από τον παγετώνα Pic Blank και τελειώνει στην κοιλάδα Allenond έχοντας διανύσει 20 κατηφορικά χιλιόμετρα.
Στη νότια Ιρλανδία μετέτρεψαν την παράδοση του κυνηγιού της αλεπούς σε ποδηλατικό αγώνα. Σε ρόλο αλεπούδων 120 αναβάτες και σε ρόλο κυνηγόσκυλου ο Gee Atherton, o Loic Bruni και ο Greg Callahan που ξεκινάνε τελευταίοι με σκοπό να προσπεράσουν τους πάντες και να τερματίσουν πρώτοι. Το μήκος της διαδρομής είναι περίπου στα 6 χλμ. και μπορεί να μην έχει χιόνια στην αρχή αλλά η λάσπη στη βροχερή Ιρλανδία πάντα ταλαιπωρεί τους αναβάτες.
Οι διοργανωτές του Mountain of Hell περιγράφουν το Event στην επίσημη ιστοσελίδα τους ως ένα απλό concept: Μια ανάβαση στα 3400 μ. υψόμετρο και ο 1ος που θα φτάσει κάτω είναι ο νικητής. Απλός και τίμιος σχεδιασμός που γιορτάζει 20 χρόνια επιτυχίας και διασκέδασης, επίσης Γαλλικής έμπνευσης όπως και το Megavalanche.
Στην Ελλάδα τέτοιου είδους αγώνας έχει πραγματοποιηθεί μόλις μια φορά, το 2010 στη Δίρφη. Η φιλόδοξη διοργάνωση του Downhill.gr είχε συγκεντρώσει όλους αυτούς που σήμερα αποκαλούμε «ολντσκουλάδες» του Downhill και ξεκινούσε από το ορειβατικό καταφύγιο της Δίρφης. Δυστυχώς δε συνεχίστηκε ωστόσο αποτελεί την πρώτη καταγραφή στην Ελληνική ποδηλατική ιστορία.
Όλα ξεκινούν κάπως πιο παλιά, χρόνια πριν. Οι επιλογές και τα μονοπάτια που ακολουθούμε έχουν τη ρίζα τους σε παλιές μας ασυναίσθητες αποφάσεις. Έχουν περάσει σχεδόν 14 χρόνια. Έχουν κυλήσει πολλά χιλιόμετρα, έχει πέσει πολύ σκάψιμο και ήρθε η στιγμή μια ακόμα παλιά απόφαση να εκπληρωθεί. Στις 9,10 και 11 Μαρτίου στο Πήλιο διοργανώνεται αγώνας μαζικής εκκίνησης στα πλαίσια των Enduro MTB Days. Λεπτομέρειες μπορείτε να βρείτε στη σελίδα του event καθώς και σε άρθρα του Mbike και του Downhill.gr.
Facebook Event click here
Με εκτίμηση,
Αλέξανδρος Πετρούτσος
Διοργανωτής των Enduro MTB Days
3 2 1 Φύγαμεεεεεε!!!!
Συντάχθηκε απο τον/την Timos Tsin. Κυριακή, 03 Φεβρουάριος 2019 22:13
Οι τρείς δημοφιλέστεροι αγώνες κατάβασης μαζικής εκκίνησης στην Ευρώπη ... και 2 από Ελλάδα.Επόμενο πλάνο είναι αναβάτες να τρέχουν προς τα ποδήλατα τους και να ξεκινάν σαν χιονοστιβάδα από το βουνό. Μπορεί οι αγώνες μαζικής εκκίνησης να μοιάζουν επικίνδυνοι για όποιον δε συμμετέχει ωστόσο όντας μέσα σε αυτό το πολύχρωμο πλήθος αναβατών επικρατούν άλλα συναισθήματα και σίγουρα όχι ο φόβος! Η αδρεναλίνη εκτοξεύεται στα ύψη και ο ανταγωνισμός δεν είναι μόνο με το χρονόμετρο, είναι πιο άμεσος και ζωντανός. Η πίεση από αυτούς που προηγούνται και αυτούς που ακολουθούν είναι μεγάλη και τα όρια του καθενός διευρύνονται.
Το 2005 βρέθηκα στο Alp D'Huez στις Γαλλικές Άλπεις ... τυχαία ... κάνοντας μια καλή γύρα της Ευρώπης πάνω σε μια vespa 200 κυβικών. Φτάνοντας εκεί είδα πολλούς ποδηλάτες να περιμένουν το lift. Είχα μια σχετική εμπειρία στο mountain bike αλλά κυρίως σε χωματόδρομους και μονοπάτια που πιο πολύ περπατούσα επειδή ήταν σχεδόν πάντα κλεισμένα από βλάστηση και σε κακή κατάσταση . Είχα αφήσει πίσω μου στην Ελλάδα ένα Kona Dawg με διαδρομή ανάρτησης 130 mm (εκείνη την εποχή σε όποιον άρεσαν τα μονοπάτια ήταν μονόδρομος η Kona στην Ελλάδα) αλλά ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι μπορώ να πάω με ποδήλατο σε «αληθινό» βουνό. Πήρα κι εγώ το lift και καθώς ανέβαινα έβλεπα τα καλοφτιαγμένα μονοπάτια να είναι γεμάτα με ποδήλατα. Εκείνη τη στιγμή πήρα την απόφαση: «αυτό θα κάνω στη ζωή μου». Με ποιο τρόπο, σε τι επίπεδο και για πιο λόγο δεν αναρωτήθηκα ποτέ. Πήρα το lift που κατέβαινε και πήγα να νοικιάσω ένα ποδήλατο και να δηλώσω συμμετοχή. Δεν είχα πιστωτική κάρτα για εγγύηση, έτσι πρότεινα να αφήσω τη vespa μου και όλα τα πράγματα μου. Ο τύπος στο κατάστημα ενοικιάσεων δέχθηκε και με βοήθησε να δηλώσω συμμετοχή. Ήμουν έτοιμος για τα δοκιμαστικά. Τη μέρα του αγώνα τα πήγα περίφημα για τα δικά μου δεδομένα (=κανένα δεδομένο), έμεινα λίγο έξω από το μπούγιο κι έφτασα κάτω ζωντανός σε ένα κομμάτι. Την επόμενη μέρα ήμουν πολύ πιασμένος αλλά συνέχισα το ταξίδι που μου είχε προσφέρει τη μεγαλύτερη απόφαση της μέχρι τώρα ζωής μου.
Ο αγώνας Megavalanche ξεκίνησε το 1995 και παραμένει ίσως ο πιο δημοφιλής αγώνας συγκεντρώνοντας πάνω από 4000 αναβάτες κάθε χρόνο. Γίνεται ανελλιπώς κάθε Ιούλιο και ξεκινάει από τον παγετώνα Pic Blank και τελειώνει στην κοιλάδα Allenond έχοντας διανύσει 20 κατηφορικά χιλιόμετρα.
Στη νότια Ιρλανδία μετέτρεψαν την παράδοση του κυνηγιού της αλεπούς σε ποδηλατικό αγώνα. Σε ρόλο αλεπούδων 120 αναβάτες και σε ρόλο κυνηγόσκυλου ο Gee Atherton, o Loic Bruni και ο Greg Callahan που ξεκινάνε τελευταίοι με σκοπό να προσπεράσουν τους πάντες και να τερματίσουν πρώτοι. Το μήκος της διαδρομής είναι περίπου στα 6 χλμ. και μπορεί να μην έχει χιόνια στην αρχή αλλά η λάσπη στη βροχερή Ιρλανδία πάντα ταλαιπωρεί τους αναβάτες.
Οι διοργανωτές του Mountain of Hell περιγράφουν το Event στην επίσημη ιστοσελίδα τους ως ένα απλό concept: Μια ανάβαση στα 3400 μ. υψόμετρο και ο 1ος που θα φτάσει κάτω είναι ο νικητής. Απλός και τίμιος σχεδιασμός που γιορτάζει 20 χρόνια επιτυχίας και διασκέδασης, επίσης Γαλλικής έμπνευσης όπως και το Megavalanche.
Στην Ελλάδα τέτοιου είδους αγώνας έχει πραγματοποιηθεί μόλις μια φορά, το 2010 στη Δίρφη. Η φιλόδοξη διοργάνωση του Downhill.gr είχε συγκεντρώσει όλους αυτούς που σήμερα αποκαλούμε «ολντσκουλάδες» του Downhill και ξεκινούσε από το ορειβατικό καταφύγιο της Δίρφης. Δυστυχώς δε συνεχίστηκε ωστόσο αποτελεί την πρώτη καταγραφή στην Ελληνική ποδηλατική ιστορία.
Όλα ξεκινούν κάπως πιο παλιά, χρόνια πριν. Οι επιλογές και τα μονοπάτια που ακολουθούμε έχουν τη ρίζα τους σε παλιές μας ασυναίσθητες αποφάσεις. Έχουν περάσει σχεδόν 14 χρόνια. Έχουν κυλήσει πολλά χιλιόμετρα, έχει πέσει πολύ σκάψιμο και ήρθε η στιγμή μια ακόμα παλιά απόφαση να εκπληρωθεί. Στις 9,10 και 11 Μαρτίου στο Πήλιο διοργανώνεται αγώνας μαζικής εκκίνησης στα πλαίσια των Enduro MTB Days. Λεπτομέρειες μπορείτε να βρείτε στη σελίδα του event καθώς και σε άρθρα του Mbike και του Downhill.gr.
Facebook Event click here
Με εκτίμηση,
Αλέξανδρος Πετρούτσος
Διοργανωτής των Enduro MTB Days
Aγαπημένο
Σελιδοδείκτης
Αποστολή με Email
Προβολές: 5493
Σχόλια (0)
Γράψε σχόλιο