Τι είναι τέλος πάντων αυτά τα Bikeparks;
Δευτέρα, 02 Οκτώβριος 2006 03:43
Ακόμη μια έκθεσις του μαθητού Γεωργίου Λιόλιου
Ήταν ένα ζεστό Μαγιάτικο απόγευμα όταν ο Rick Ward και ο Jeff Johnson, περισσότερο γνωστός ως JJ, ιδιοκτήτες ενός χιονοδρομικού κέντρου στο Vail του Colorado, απολάμβαναν στη βεράντα από ένα τριπλό Jack Daniels, ο JJ με πάγο και ο Rick, straight.
Η σαιζόν είχε τελειώσει και ο Rick σκεφτόταν τι να κάνει και αυτό το καλοκαίρι, ενώ τον JJ κόντευε να τον πάρει ο ύπνος. Ο πάντα cool JJ, δεν έβλεπε την ώρα να την αράξει για κάνα δίμηνο σε κάποια παραλία της Καλιφόρνια, παριστάνοντας τον playboy, αλλά ο ανήσυχος Rick ήταν άνθρωπος του βουνού, δεν χώνευε την πολυκοσμία και το τηγάνισμα στις παραλίες. Συνήθως πήγαινε για δυο-τρείς βδομάδες για ψάρεμα σε κανένα ποτάμι, αλλά μετά επέστρεφε και τριγυρνούσε σαν την άδικη κατάρα στο Vail, άντε να κάνει και καμιά βόλτα μέχρι το Denver.
"Αχ να ήμουν μερικά χρόνια νεώτερος" σκέφτηκε, "θα έπαιρνα ένα ποδήλατο και θα ανεβοκατέβαινα τα βουνά σαν αυτούς τους 5-6 τρελαμένους που ήρθαν την περασμένη βδομάδα και ήθελαν να τους ανεβάσω με το λίφτ". Οι επόμενες σκέψεις διατυπώθηκαν τόσο δυνατά, που ο JJ (που εν τω μεταξύ τον είχε πάρει για τα καλά), πετάχτηκε πάνω γκρεμίζοντας το τραπεζάκι με τα ποτήρια.
"Ρε συ, αντί να καθόμαστε όλο το καλοκαίρι και να τρώμε τα ωραία μας λεφτά, που με τόσο κόπο βγάλαμε το χειμώνα, δεν ανοίγουμε τα λίφτ κανα Σαββατοκύριακο (δεν κοστίζει και τόσο πολύ) και να φωνάξουμε αυτούς τους τρελαμένους με τα ποδήλατα; Αν φέρουν και κανένα φίλο τους μπορεί να βάλουμε και καμιά χούφτα $ στη τσέπη".
"Καλά καλά" απάντησε ο JJ, "αλλά τον Ιούνιο εγώ θα πάω Καλιφόρνια, πέρσι στον πύργο 54 ήταν μια ψηλή ξανθιά ναυαγοσώστρια με κάτι μεγάλα…..".
"Κάτσε και τον Ιούλιο, άμα θές, έτσι και αλλιώς εγώ θα κάνω όλη τη δουλειά, όπως πάντα" απάντησε ο Rick σκεπτόμενος ότι πρέπει πάλι να τον πάρει δέκα φορές τηλέφωνο (εάν δεν του είχαν τελειώσει τα λεφτά, εν τω μεταξύ) για να γυρίσει πίσω.
Και όπερ και εγένετω. Οι τρελαμένοι εν τω μεταξύ δεν ήταν μόνο 5-6, αλλά πολύ περισσότεροι. Δημιουργήθηκε βέβαια ένα μικρό πρόβλημα με τις τσέπες που δεν χωρούσαν άλλα δολάρια, αλλά το τοπικό υποκατάστημα της Colorado Bank (αυτό που βρίσκεται δίπλα στο γνωστό gourmet εστιατόριο "Vangelis Gyros and Souvlaki"), βοήθησε και με το παραπάνω.
Η ιδέα ήταν πολύ απλή: Αφού υπάρχουν πολλοί ποδηλάτες που ονειρεύονται ατέλειωτες καταβάσεις γιατί να μην τους προσφέρουμε τη δυνατότητα να ανεβαίνουν με το λίφτ; Μερικοί βέβαια θα το χαρακτηρίσουν "αντιαθλητικό", μήπως όμως και οι σκιέρ, που θεωρούνται, κατά γενική ομολογία, "αθληταράδες", συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς κλπ. κλπ, το ίδιο δεν κάνουν;
Μόλις δε, τα γύρω χιονοδρομικά πήραν χαμπάρι τι γίνεται, άρχισε η σφαγή. Τι να στέλνουν "κοράκια" στην κεντρική πλατεία του Vail, για να τσιμπήσουν όποιο αυτοκίνητο έσκαγε μύτη με ποδήλατο φορτωμένο, τι να κάνουν προσφορές όπως "5 μέρες σε ξενοδοχείο 36 αστέρων με κάρτα για το λίφτ και άπαξ της ημέρας μασάζ από πρώην παίκτη του ΝΒΑ (τι νομίσατε, καμιά Ταϊλανδέζα;), στην απίστευτη τιμή των 12,45$". Μόνο τσάμπα μπύρες δεν πρόσφεραν. Οι εν λόγω τρελαμένοι όμως, άρχισαν να πληθαίνουν, έτσι σύντομα οι ιδιοκτήτες δεν είχαν παρά να αράξουν στο γραφείο, να βάλουν τα πόδια πάνω και να σηκώνουν το τηλέφωνο: "I'm sorry, για τον επόμενο μήνα είμαστε φουλ, θα σας ενδιέφερε μήπως κάτι για τον Οκτώβριο;"
Τα "κοράκια" εν τω μεταξύ άλλαξαν αποστολή, πράγμα που πιστεύω δεν τους άρεσε καθόλου. Εξοπλισμένοι με κασμάδες, φτυάρια και τσουγκράνες ετοίμαζαν πίστες για τους τρελαμένους για 3,5$ την ώρα, ευτυχώς όχι για πολύ, γιατί όλο και κανένα μεταχειρισμένο Caterpillar 910 θα πουλιόταν στα γύρω χωριά…..
Η παραπάνω ιστορία μπορεί να είναι φανταστική, αλλά ενδεικτική του πως ξεκίνησαν όλα. Από τα πρώτα χιονοδρομικά κέντρα που χρησιμοποιήθηκαν από mountain bikers (ο όρος freerider δεν υπήρχε τότε) ήταν το Mammoth mountain στην Καλιφόρνια, όπου από το 1985 καθιερώθηκε ο περίφημος αγώνας Kamikaze Downhill με (πραγματικούς) τρελαμένους, με ονόματα όπως Wayne Crosdale, Greg Herbold και John Tomac, οι οποίοι με όχι μόνο hardtail, αλλά no suspension ποδήλατα, με ίσιο τιμόνι και cantilever φρένα, έπιαναν ταχύτητες που ξεπερνούσαν τα
Για να ρίξουμε όμως μια ματιά και στην άλλη μεριά του Ατλαντικού.
Η γηραιά ήπειρος λοιπόν (που σε τέτοια πράγματα, μόνο γηραιά δεν είναι), δεν άργησε να μυριστεί το ψητό. Τα χιονοδρομικά κέντρα που βρίσκονται στον επίγειο παράδεισο που λέγεται Άλπεις, άρχισαν το ένα μετά το άλλο να ανοίγουν τις πόρτες τους και το καλοκαίρι. Έτσι οι freeriders από την Αυστρία, Ελβετία, Γερμανία, Ιταλία και Γαλλία (για το Λιχτενστάιν δεν γνωρίζω) άρχισαν να απολαμβάνουν τις ίδιες υπηρεσίες με τους αμερικάνούς συναδέλφους τους.
Στις πλαγιές των ωραίων Άλπεων υπάρχει και μια άλλη ιδιαιτερότητα: χιλιάδες λίφτ που χρησιμοποιούνται από αγρότες για τη μεταφορά υλικών και προϊόντων από και προς τα αγροκτήματα τους που μερικές φορές έχουν κλίση 45 μοιρών. Οι εν λόγω αγρότες φυσικά, δεν άργησαν να παρατηρήσουν διάφορους με περίεργα ποδήλατα να κοιτούν προς το βουνό και γρήγορα η εικόνα κάποιου RM7 ή Kona Stinky ανάμεσα σε πραγματικά stinky κοπριά δεν ήταν σπάνια.
Το φαινόμενο Bikepark συνεχίζει να εξαπλώνεται στην δυτική και ανατολική, βόρεια και νότια Ευρώπη, όπου υπάρχουν βουνά τέλος πάντων. Και όπου δεν υπάρχει λίφτ, χρησιμοποιείται shuttle (κοινώς φορτηγάκι) για την μεταφορά. Οι δύστυχοι Ολλανδοί και βόρειοι Γερμανοί που δεν έχουν βουνά, αναγκάζονται να κάνουν Dirt Jumping σε κλειστές αίθουσες, ενώ πολλοί απ' αυτούς προγραμματίζουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές σε κάποιο Bikepark της Ιταλίας, π.χ.
Σήμερα τα Bikeparks σε Αμερική και Ευρώπη προσφέρουν, πέρα από την απλή δυνατότητα ανάβασης με λίφτ, ακόμη και ενοικίαση ποδηλάτων και εξοπλισμού, σεμινάρια τεχνικής οδήγησης, παιδικούς σταθμούς (σημαντικό για εμάς τους freeπουροriders που έχουμε και κάποια οικογενειακά βάρη), όπου την ώρα που ο μπαμπάς το παίζει Steve Peat, οι απόγονοι μαθαίνουν να οδηγούν στο χώμα με μικρά ΒΜΧ. Και φυσικά οργανωμένες πίστες freeride με ξύλινες κατασκευές τύπου northshore, πίστες downhill με χρονομέτρηση, ακόμη και πίστες fourcross. Ας σημειώσουμε εδώ ότι ειδικά οι πίστες 4Χ είναι μια αρκετά Ευρωβόρα επένδυση, καθώς χρειάζονται πολύ προσεκτική μελέτη, σχεδιασμό και κατασκευή των αλμάτων, μπέρμ κτλ. και αν το χώμα δεν είναι ιδανικό, τότε μεταφέρεται από πολύ μακριά. Και φυσικά χρειάζεται και συστηματική συντήρηση.
Πολύ ωραία όλα αυτά θα πείτε, τι γίνεται όμως εδώ στην Ελλάδα; Βουνά έχουμε, χιονοδρομικά έχουμε ακόμη και τρελαμένους έχουμε, που σιγά σιγά γίνονται όλο και πιο πολλοί. Γιατί δεν έχουμε κανένα Bikepark;
Η απάντηση ίσως βρίσκεται στο ότι τα μεγάλα χιονοδρομικά κέντρα ανήκουν στο κράτος ή στην τοπική αυτοδιοίκηση, φορείς που είναι παγκόσμια γνωστοί για την ευελιξία τους, ειδικά σε τέτοια θέματα, που ελάχιστα υπολείπεται αυτή μιας ηλικιωμένης (άνω των 170 ετών) χελώνας. Ας μην ξεχνάμε ότι στο εξωτερικό η όλη ιστορία βασίζεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία, καθώς όλες οι υγιώς σκεπτόμενες επιχειρήσεις απλά ψάχνουν να βρουν τρόπους για να αυξήσουν τον κύκλο εργασιών τους.
Από την άλλη βέβαια, τα μικρά ιδιωτικά χιονοδρομικά της χώρας μας δεν έχουν συνήθως παρά μόνο συρόμενα λίφτ και πολύ μικρή έκταση, πράγμα που τα καθιστά όχι και τόσο ιδανικά.
Παρ' όλα αυτά υπάρχουν πολύ ωραία μέρη όπως τα 3-5 Πηγάδια, η Βασιλίτσα, το Ελατοχώρι, ενώ και στη Δίρφη τα παιδιά από τη Χαλκίδα κάνουν πολύ καλή δουλειά. Το όλο θέμα συζητείται αρκετά τώρα τελευταία και βέβαια θα πρέπει οι όποιες πρώτες προσπάθειες να υποστηριχθούν, ακόμη και αν έχουν ελλείψεις, για να φτάσουν στα επίπεδα του εξωτερικού. Ας μην ξεχνάμε ότι Life is a free ride (or it should be).
Δημοσίευση σχολίων μέσω RSS feed
